Deze blog ga ik wijden aan mijn lieve, prachtige en dappere vriendin Liv. Dat heeft ze wel verdiend, want ze is een hele goede vriendin van me en ik bewonder haar enorm. Ze heeft een verdrietig jaar achter de rug en ik vind het bijzonder knap hoe ze daarmee is omgegaan. Haar moeder is vorig jaar namelijk overleden. Het was plotseling, waardoor in één klap haar leven op zijn kop stond. Ik had nog niet eerder van dichtbij meegemaakt hoe het is als er een dierbare overlijdt. Ik hoop dat ik haar een beetje steun biedt, maar goed weten hoe je dat het beste kan doen is best aftasten. Je wil juist dat de ander niet hoeft na te denken over hoe zij graag wil dat je haar helpt. Degene die iemand is verloren, heeft namelijk wel genoeg aan haar hoofd. Het enige dat je kan doen, is vertrouwen op jezelf en doen waarvan jij denkt dat ze ermee geholpen zal zijn. Het is namelijk ook heel bijzonder dat iemand je zo dichtbij laat komen en jou toevertrouwt met haar verdriet. Het is mooi dat je dan even sterk kan zijn voor de ander, een schouder kan aanreiken om op te huilen en kan tonen dat je met haar meeleeft. Die periode heeft mij doen beseffen hoe mooi het is om er voor iemand te kunnen zijn.
Speech
Waarom ik Liv onder andere zo dapper vindt, is omdat ze zo mooi gesproken heeft op de begrafenis. Ze vertelde over hoe ze haar jeugd had beleefd en hoe dankbaar ze haar moeder was voor haar zorgzaamheid en de kansen die ze haar had aangereikt. Haar moeder was een groot voorbeeld voor haar en ze wilde veel van wat zij meegekregen had van haar moeder, graag doorgeven aan haar kinderen. Het was een heel positief verhaal en iedereen was er erg door geroerd. Ook had ze erg mooie muziek uitgezocht. Gelukkig had haar moeder zelf de meeste praktische zaken van tevoren vastgelegd, zoals de kist en dat ze een uitvaart Amsterdam wilde. Dat scheelt toch wel veel voor de nabestaanden. Dat zij niet over alle organisatorische keuzes hoeven na te denken. Bovendien vonden ze het een fijn idee dat de begrafenis was zoals Livs moeder het wilde. Het is fijn op zo’n groot moment in iemands leven de wensen van die persoon te kunnen respecteren en naleven.
Dichtbij
Zoals ik al eerder in de blog aangaf, is het inmiddels bijna een jaar geleden dat Livs moeder overleed. Ik heb Liv daarom zojuist een kaartje gestuurd om haar te laten weten dat ik aan haar denk. Tijd is een raar iets, want voor Liv zal het waarschijnlijk voelen alsof het pas net gebeurd is. Ik heb dat van andere mensen gehoord die al langer geleden een dierbare zijn verloren: dat de rouw eigenlijk nooit helemaal klaar is. Dat je op een gegeven moment de grote schrok misschien hebt verwerkt, maar ook na jaren kan je nog momenten kennen dat je die persoon ongelooflijk mist. Daarom vind ik het zo geweldig wat Liv besloten heeft te doen. Ze heeft een mooi boekje aangeschaft waarin ze herinneringen aan haar moeder opschrijft. Dat is voor haar een manier haar moeder dichtbij zich te houden.
